ما زنده به آنیم که آرام نگیریم... موج ایم که آسودگی ما، عدم ماست
حالم بده.. حالم بده
دیدی یه وقتایی دوس داری بلند بلند از حرص گریه کنی... حس میکنی خون توی رگ هات داغ داغه.. آیییییی دردم گرفت خوووون ددددددداااااااغ :(((((
سرگردونم... بلاتکلیفم... میترسم... میدونی جیه؟؟ تاهمین چند وقت پبش فکر میکردم بلاتکلیفی یه روزی تموم میشه و جاش رو به ثبات میده تو زندگی.. اما نه... نه .. نه .. هرچی چیزای بیشتری به دست میارم از اون طرف احساس میکنم ماموریت ام ناتمام تره... آدم تا آخر عمر بلاتکلیفه.. تا آخر عمر شرایطش استیبل نمیشه... تا آخر عمر باید بدوئه بدوئه بددددوئه... البته اگه قرار باشه انسان بودنو واسه خودش درست معنی کنه.. وگرنه که خیلیام هستن که زود راضی میشن و میشینن و منتظر گذشتن سالها میشن... اصلا نمیگم روش زندگی اونا بده، نه، اتفاقا شایدم پیش خودشون حس کنن خیلیم خوش میگذره و خوشبختن!! که صدالبته همینم کافیه، مهم هم نظر خود شخصه!... اما من نمیتونم اینجوری باشم.. نه که تا الانش نبودم اما اینو میدونم که حداقل for the rest of my life نمیخوام اینجوری باشم...
جونمم درساش زیاده... سرش شلوغه.. الان وقت نداره به جیغ جیغم گوش کنه.. البته طفلی گوش میکنه اما میفهمم چشمش به صفحه لپ تاپشه که کاراشو بکنه ، تمرکز نداره چی میگم :)))) . درکش میکنم :(.... من و اون نداریم... هرچی واسه اونه، واسه منم هست...
بعد میدونی چی جالبه؟ اینکه با رز حرف میزدم اون اصلا حس نمیکرد من مثلا بلاتکلیفم، میگفت برعکس گزینه های زیادی پیش رومه... ولی نمیدونم چرا من نمیتونم به این سادگی بهش نگاه کنم...
ای بابا ای باباااااا.. چی بگم خوااااااهر؟؟
