1. میدونی.. یه زمانی فکرمیکنی با صمیمی ترین دوستت جدایی ناپذیرترین آدما هستین.. فکر میکنی خیلی ندار هستین باهم، فکرمیکنی هرجا بری یا هرکار بکنی "باید" اونم باشه.. بالاخره وقتی 13 سال دوست باشین همچین احساسی ظبیعیه.. ولی زندگی به این بچگانگی و سادگی نیست که.. خیلی غیرقابل پیش بینی تر از این حرفاست.. یه روز به خودت میای میبینی نمیتونی دیگه هر جا میری اونم باخودت ببری.. نمیتونی باهاش برنامه و پلن بریزی برای بلند مدت.. نمیشه همه کارارو باهم بکنین.. چون زندگی از یه جایی به بعد شمارو جدا میکنه.. و مهمه که اینو بپذیری.. باید پذیرفت.. از هیجاناتت کم کن و زندگی واقعی رو ببین.. هیچی ارزشش بیشتر از زندگی شخصی و خانوادت نیست.. اینو مطمئن باش..
تهش فقط خاتواده است که برات میمونه.. حتی اگه دوست صمیمیت خیلی هم دوست بامعرفتی باشه.. اوکی، دوست بمونین .. ولی اولویتت رو بذار روی زندگی خودت و اهدافت و خانواده...
2. خیلی کم تمرین کرده بودم این هفته و خداروشکر استادم عصبانی نبود دعوام نکرد :دی.. خیلی فاوریز سختههههه... یادش بخیر خدا بیامرزه پدر بیر رو .. استادم میگفت در بدترین حالت باید یکساله تمومش کنی.. میگفت اگه از یکسال بیشتر بشه دیگه قبولت نمیکنم واسه کلاس.. و من تونستم تو 5-6 ماه بیر رو تموم کنم جون :دی ... خلاصه استادم خیلی جذبه داره :دی.. میگفت یه شاگردی داشته قبلا جای دیگه کلاس میرفته بعد هنوز بعداز 6 سال بیر رو تموم نکرده بود (اموجی نگرانی) و کلی شاکی بود که بقیه استادا الکی کش میدن پول بگیرن فلان..
خلاصه الان تو مرحله خوبی هستم.. فقط از تمرین نکردنم ناراضی ام.. جدی جدی دوس دارم استعفا بدم بشینم فقط پیانو بزنم با خیال اسوده
اون روز به استادم میگفتم خیلی دوس دارم پیانیست بشم.. گفت از همون روزی که نشستی پشت پیانو شما پیانیست شدی.. گفتم شوخی نکن بابا این حرفا چیه شکسته نفسی میفرمایی :D ( البته اینارو تو دلم گفتم :دی) ولی واقعا هنوز جرات نمیکنم به خودم بگم پیانیست.. بنظرت یه 10 سال دیگه خوبه؟
